De kracht van Gerretsens schrijven is de instelling op de kortste weg naar de kern.
Dit is niet de snelste weg, juist niet, want de kern ligt altijd voorbij de waan van de dag. Die waan kennen we nu wel, daar moet je los van komen. Voor afstand moet je tegen een zekere mate van eenzaamheid kunnen. En voor inspiratie moet je geduld hebben. Gerretsen gelooft dat niet het bedenken, van welke kunst dan ook, maar alleen het werken uit inspiratie iets van betekenis voorbrengt.
De gevonden kern is altijd voorlopig: de eigen ontwikkeling maakt dat, soms al na korte tijd, zich weer een verdiepte versie aandient. Dat maakt het schrijven tot avontuur.
Gerretsens belangstelling richt zich op de psychologische component van de samenleving. Zij meent dat de psychische staat van mensen alles bepaalt, in het kwade en in het goede, dus is aandacht daarvoor urgent. Zij baseert zich hierbij op het werk van psychoanalyticus C. G. Jung, voor wie het individu de bewegende factor is in de samenleving.
Gerretsens grote essay Waarachtigheid wil dan ook een vademecum zijn voor het individu.